Η "Μάχη της Κρήτης" χωρίς Κρητικούς;

Το 1991, πενήντα ακριβώς χρόνια μετά τη θρυλική μάχη της Κρήτης, στις τελετές μνήμης που είχαν οργανωθεί στο νησί είχαν συμμετάσχει και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ. Μνήμη της γερμανικής απόβασης στο νησί με αλεξιπτωτιστές, μιας επιχείρησης που η ναζιστική Γερμανία προετοίμαζε σαν επίθεση-αστραπή, αλλά λόγω της ισχυρής αντίστασης που αντιμετώπισε χρειάστηκε δέκα ολόκληρες ημέρες με χιλιάδες θύματα και από τις δύο πλευρές.

Ήταν μια επί της ουσίας στρατιωτική αποτυχία για τον επιτιθέμενο και μοιραία επιτυχία για τον δεχόμενο την επίθεση. Το νησί τελικά καταλήφθηκε. Από τις τελετές εκείνες πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια, αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκαν 70 πλέον χρόνια από τη μάχη της Κρήτης και το γερμανικό ενδιαφέρον για τα ελληνικά πράγματα είναι όπως ξέρουμε επικεντρωμένο στη δημοσιονομική χαλιναγώγηση του ελληνικού κράτους και όχι τόσο στις ιστορικές επετείους.

Παρ’ όλα αυτά η μεγάλη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα της στην «Επιχείρηση Ερμής», όπως λεγόταν επίσημα η μάχη της Κρήτης. Ο δημοσιογράφος Siegfried Thielbeer αναφέρεται διεξοδικότατα στο χρονικό της επιχείρησης, καταδεικνύει άλλη μια φορά το ότι μόνο μεγάλη επιτυχία δεν υπήρξε η κατάληψη της Κρήτης και επισημαίνει ακριβοδίκαια τις παραλείψεις και τα σφάλματα τόσο των γερμανικών δυνάμεων, όσο και της άμυνας του νησιού που είχαν αναλάβει κυρίως Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί. Και όμως, παρά την επιδεικτική αμεροληψία του, το άρθρο αυτό υποπίπτει σε μια εκκωφαντική παράλειψη. Δεν αναφέρεται καθόλου στους Έλληνες υπερασπιστές της Κρήτης, σαν η όλη επιχείρηση να είχε διεξαχθεί μεταξύ γερμανικών και βρετανικών δυνάμεων επί ουδέτερου και ανώνυμου εδάφους. Μόνο μια φράση σε όλο το εκτενές κείμενο: «Στην Κρήτη βρίσκονταν 30000 στρατιώτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εκτός απ’ αυτούς και περίπου 10000 Έλληνες, οι περισσότεροι με ελαφρύ οπλισμό».

Ούτε λέξη για την απεγνωσμένη αντίσταση των αμάχων, αυτών που με δρεπάνια και στιλιάρια προσπαθούσαν να αποτρέψουν την απόβαση, έστω και αν η δική τους δράση δεν προβλεπόταν από το πολεμικό δίκαιο, αλλά έχει εγγραφεί παρ’ όλα αυτά και στη γερμανική ιστοριογραφία σαν απροσδόκητη αντίσταση που βρήκε εντελώς απροετοίμαστους τους κατακτητές. Ίσως να αφήσουμε να διορθώσει τον κ. Thielbeer ένας άλλος Γερμανός δημοσιογράφος, ο Eberhard Rondholz που σε παλιότερο άρθρο του για τη μάχη της Κρήτης κατέληγε ως εξής: «Έστω και με καθυστέρηση οι Γερμανοί ανακάλυψαν τους λίγους συμπατριώτες τους αντιστασιακούς…που αποπειράθηκαν μάταια να ρίξουν το χιτλερικό καθεστώς και κλήθηκαν εκ των υστέρων να αποκαταστήσουν τη χαμένη υπόληψη των Γερμανών…Τέτοια τιμή δεν επιφυλάχθηκε ακόμα στους αντάρτες της Κρήτης που θυσιάζοντας τη ζωή τους επιτάχυναν την πτώση του φασισμού. Νομίζω πως ήρθε η ώρα για τη Γερμανία να ανακαλύψει επί τέλους κι αυτούς τους άγνωστους ήρωες.»