Η ξαφνική αγάπη του Ολάντ για την Ελλάδα

Στις 14 Ιουλίου η Γαλλία γιορτάζει με κάθε τιμή την Πτώση της Βαστίλης. Είναι η εθνική εορτή, η ημέρα που ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση σηματοδοτώντας το τέλος του «ancien régime». Την ημέρα αυτή επέλεξε ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ για να μιλήσει για την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Ευρώπη. Με άλλα λόγια για την τελευταία, δραματική Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Σαββατοκύριακου, υπογραμμίζοντας διακριτικά τον διαμεσολαβητικό ρόλο που έπαιξε η Γαλλία.«Νικητής είναι η Ευρώπη» ανέφερε ο Φρανσουά Ολάντ, σημειώνοντας ότι χωρίς την ύπαρξη της γαλλογερμανικής φιλίας δεν θα είχε υπάρξει καμία συμφωνία. Σύμφωνα με τη συντηρητική γαλλική εφημερίδα Le Figaro η πολιτική συγκυρία των τελευταίων ημερών ευνοεί τα σχέδια του Ολάντ για σύναψη ευρύτερων συμμαχιών ενόψει της διεκδίκησης της προεδρίας το 2017.

Μεταξύ σοσιαλισμού και εθνικής υπερηφάνειας

Ο Φρανσουά Ολάντ φαίνεται ότι «έπιασε» τον παλμό στη γαλλική κοινωνία, η οποία ζητά επιτακτικά από την κυβέρνηση να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στην Ευρώπη. Μέχρι στιγμής το 59% των γάλλων ψηφοφόρων εκτιμά ότι η Γαλλία κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα δεν πίεσε εξαρχής τη Γερμανία. «Οι αριστεροί ψηφοφόροι του Ολάντ συμμερίζονται τη θέση του Αλέξη Τσίπρα» εκτιμά ο Φρεντερίκ Μισώ από το Ινστιτούτο Δημοσκοπήσεων Opinion Way ενώ «οι ψηφοφόροι της δεξιάς πιστεύουν ότι το διακύβευμα είναι εν τέλει η θέση της Γαλλίας στη διεθνή πολιτική σκηνή». Για τους λόγους αυτούς οι διαμεσολαβητικοί χειρισμοί της Γαλλίας το τελευταίο διάστημα ως προς τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης επαινέθηκαν από τους γάλλους σοσιαλιστές αλλά και τον τύπο. Βέβαια υπήρξαν και αντιδράσεις. «Ολάντ, ο σωτήρας της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Γαλλίας» ήταν ο χθεσινός ειρωνικός τίτλος της Le Monde, σημειώνοντας ότι το ξαφνικό «πάθος» του Ολάντ για την Ελλάδα κάθε άλλο παρά ανιδιοτελές είναι. Ορθότερο είναι, σύμφωνα με τη Le Monde, να ερμηνεύσει κανείς τη μεταστροφή Ολάντ στο πλαίσιο των εσωτερικών και όχι τόσο ευρωπαϊκών συσχετισμών.

H γαλλική οπτική της Ευρώπης

H γαλλική στάση όμως έγινε αντικείμενο ευρύτατης ανάλυσης και στον γερμανικό τύπο. Σύμφωνα με την Frankfurter Allgemeine Zeitung η επιμονή της Γαλλίας να ταχθεί στο πλευρό της Ελλάδας, παρά το ότι η δεύτερη παραβίαζε κοινοτικούς κανόνες, ερμηνεύεται ως μία φοβία της ίδιας της Γαλλίας να έρθει αντιμέτωπη με τους κανόνες αυτούς. «Οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν θέλουν οι οικονομικοί κανόνες της νομισματικής ένωσης να τίθενται πάνω από την πολιτική», αναφέρει η FAZ. Έντονη όμως είναι και η κριτική που ασκείται από τον αρχηγό της γαλλικής Αριστεράς (Parti de Gauche) και νυν ευρωβουλευτή Ζαν Λουκ Μελανσόν ότι o Oλάντ όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν «συνεργός» της Μέρκελ. «Εάν είχαμε εμείς την εξουσία στη Γαλλία δεν θα επιτρέπαμε στη γερμανική κυβέρνηση να μας επιβάλει πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε» ανέφερε ο Μελανσόν.

Ο Φρανσουά Ολάντ ελπίζει με τις «στρατηγικές» κινήσεις των τελευταίων ημερών να φέρουν και πάλι προς το μέρος τους ψηφοφόρους από τους κόλπους της αριστεράς. Η επίκληση της ελληνικής περίπτωσης βοηθά πολύ. Βέβαια, υπάρχει τέλος και ο «παράγοντας Λεπέν», τον οποίο θα πρέπει να συνυπολογίσει, πόσο μάλλον όταν η ακροδεξιά πολιτικός φωνάζει ότι «ο κύριος Ολάντ ψεύδεται με όλη τη σημασία της λέξης».

Kέρστεν Κνιπ / Δήμητρα Κυρανούδη