taz: Η Τουρκία δεν είναι πλέον μέρος της Δύσης

Σε ομιλία του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του χθες (25 Οκτωβρίου) ο πρόεδρος Ερντογάν επιτέθηκε κατά του Ισραήλ για τις θηριωδίες, όπως είπε, που έχει διαπράξει κατά των Παλαιστινίων.

Η στάση του Τούρκου προέδρου στη σύγκρουση της Μέσης Ανατολής μπορεί πάντως «να προκαλέσει προβλήματα για τον Ερντογάν στο διεθνές στερέωμα», σχολιάζει το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (RND). Η πρόθεση του Ερντογάν να διατηρήσει μία μετρημένη θέση «γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς η εσωτερική πολιτική πίεση αυξάνεται», τη στιγμή που «άλλα κόμματα του συνασπισμού, όπως το ριζοσπαστικό ισλαμικό Hüda-Par, […] απαιτούν τη διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ».

Η διάθεση του Ερντογάν να διατηρήσει μία πιο ουδέτερη θέση οφείλεται στο ότι θέλει να βελτιώσει τις σχέσεις του με τις Η.Π.Α. - ώστε να συνάψει μία συμφωνία για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών F-16. Κατά το RND αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που «απ' όλες τις στιγμές ο Τούρκος πρόεδρος έδωσε τώρα το πράσινο φως στο τουρκικό κοινοβούλιο για την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ».

Μετά και τις χθεσινές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου, πάντως, η tageszeitung επικρίνει τον Ερντογάν πως τελικά «ανήκει στο στρατόπεδο αυτών που […] δικαιολογούν εμμέσως την τρομοκρατία της Χαμάς». «Ο Ερντογάν έχει τοποθετήσει εαυτόν σαφώς απέναντι από τη δυτική συμμαχία» και δη σε έναν πόλεμο που «πιθανώς θα μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου, περισσότερο απ' όσο το έκανε ο πόλεμος στην Ουκρανία». Μία στάση που ο Ερντογάν δεν την υιοθετεί εξαιτίας των εγχώριων πιέσεων, «αλλά από βαθύτατη πεποίθηση».

«Ο Γκουτέρες επέλεξε τις κατάλληλες λέξεις»

Ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε πως οι επιθέσεις της Χαμάς δεν ήρθαν «εν κενώ», προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του Ισραήλ. Για το Τελ Αβίβ, ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. νομιμοποιεί με αυτόν τον τρόπο τις ενέργειες της Χαμάς.

Η tageszeitung κρίνει πάντως πως δεδομένης της θέσης του και των υπαρχουσών συνθηκών, «ο Γκουτέρες επέλεξε τις κατάλληλες λέξεις». Το καθήκον του Γ.Γ. είναι «να διασφαλίσει ότι όλες οι πλευρές, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, προστατεύουν τον άμαχο πληθυσμό κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Λαμβάνοντας υπόψιν την κατάσταση στη Γάζα αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να αναλάβει ο Γκουτέρες τις ευθύνες του». Εξάλλου, στην πραγματικότητα «ο Γκουτέρες δεν αρνήθηκε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα του Ισραήλ να αντισταθεί στη φρικτή επίθεση της Χαμάς και να κάνει ό,τι μπορεί για να απελευθερώσει τους 220 περίπου ομήρους που πήραν οι τρομοκράτες».

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «το Ισραήλ, εάν δρα αποκλειστικά εντός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου, δεν θα έχει κανέναν τρόπο αντίδρασης στη στρατηγική της Χαμάς να χρησιμοποιεί τον πληθυσμό ως ανθρώπινη ασπίδα. Αυτό είναι λάθος. Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο αφήνει περιθώριο για μια σαφή απάντηση στην τρομοκρατία της Χαμάς. Δεν αποκλείει καν απολύτως κατηγορηματικά τις επιθέσεις σε στόχους που έχουν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν άμαχοι. Απαιτεί όμως μία ανάλογη αντίδραση, παράμετρο που ορθώς μας υπενθύμισε ο Γκουτέρες», καταλήγει η taz.

Γαλλία: Μία πολύπλοκη ισορροπία

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν συναντήθηκε τόσο με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου όσο και με τον Μαχμούντ Αμπάς, πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, ο Γάλλος πρόεδρος τάχθηκε υπέρ της λύσης των δύο κρατών.

Ωστόσο, «η επίκληση της λύσης των δύο κρατών στη δεδομένη χρονική στιγμή φαίνεται μη ρεαλιστική», γράφει η Handelsblatt. «Το ποιος θα εκπροσωπούσε την παλαιστινιακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις δεν είναι το μοναδικό ερωτηματικό. Ούτε στο δυτικό στρατόπεδο υπάρχει ενότητα – η Ευρώπη δεν μπορεί καν να καταλήξει σε μια κοινή θέση σχετικά με την κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας».

Ο Γάλλος πρόεδρος καλείται να διαχειριστεί μία πολύπλοκη ισορροπία και στο εσωτερικό της χώρας του: «η Γαλλία φιλοξενεί τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στην Ευρώπη και ταυτοχρόνως πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες, αλλά και μέρος της πολιτικής αριστεράς τάσσονται περισσότερο υπέρ των Παλαιστινίων». Παρ’ όλα αυτά, «με την ακροβασία που επιχειρεί ο Μακρόν, κινδυνεύει να προκαλέσει διπλωματική σύγχυση σε μια εποχή που η υιοθέτηση μίας ξεκάθαρης στάσης είναι πολύ πιο απαραίτητη».