Κούρασε ο πόλεμος στην Ουκρανία;

Ευγενικό χειροκρότημα στην ομιλία Ζελένσκι μπροστά σε πολλές άδειες καρέκλες της ολομέλειας στα HE. Τι συμβαίνει; Η διεθνής κοινότητα συνήθισε στην ιδέα του πολέμου στην Ουκρανία; Καταρρέει η διεθνής αλληλεγγύη; Ο σχολιαστής της Handelsblatt παρατηρεί την εξάπλωση μιας συλλογικής αποδοχής της φρίκης, όπως αποκαλεί. "Χάρη στον Τζο Μπάιντεν και τον Όλαφ Σολτς η ηθική υποστήριξη της Ουκρανίαςδεν έχει πέρασε εντελώς στο παρασκήνιο αυτή τη στιγμή" επισημαίνει. "Ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ και ο καγκελάριος της Γερμανίας που κράτησαν ψηλά τη σημαία της Ουκρανίας στον ΟΗΕ μαζί με τον Ζελένσκι, ενώ Γαλλίακαι Βρετανίαέστειλαν αντιπροσωπείες. Για την πορεία του πολέμου και την επιτακτική ανάγκη προοπτικής για την ειρήνη Ουάσιγκτον και Σολτς πρέπει να συνεχίσουν να συνεργάζονται. Η "στρατηγική ανάσχεσης" του Μπάιντεν, που ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο κλιμάκωσης και παρέχει στην Ουκρανία στρατιωτική άμυνα, αποτελεί σταθερά για τους Ευρωπαίους. Σε περίπτωση νίκης Τραμπ, οι ΗΠΑ θα μετατραπούν και πάλι σε όργανο εξουσίας ενός εγωπαθούς με απρόβλεπτες συνέπειες για τον κόσμο".

Ο Γερμανός αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η επιρροή της ατλαντικής συμμαχίας για την Ουκρανία έχει φτάσει στα όριά της. "Κατάπαυση του πυρός μοιάζει μακρινή, οι ΗΠΑ και η Γερμανία δεν έχουν ακόμη καταφέρει να συμφωνήσουν στη χορήγηση πυραύλων. Και οι δύο χώρες παλεύουν με τα δικά τους προβλήματα. Ο 80χρονος Μπάιντεν είναι ένας πρόεδρος που δείχνει την ηλικία του (…) Και η Γερμανία έχει συνειδητοποιήσει σε μια χρονιά γεμάτη από αρνητικά οικονομικά στοιχεία, ότι η χώρα των μαστόρων και των εφευρετών κάθε άλλο παρά καλά προετοιμασμένη για το μέλλον είναι". Αλλά και ο σχολιαστής της Welt βλέπει ως κίνδυνο ότι πλέον ο κόσμος συνηθίζει στον πόλεμο. "Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, ο πόλεμος αρχίζει να χάνει τη δυναμική να προσελκύει την προσοχή" διαπιστώνει. "Οι άνθρωποι εκτός Ουκρανίας έχουν κουραστεί να κοιτάζουν ανήσυχοι. Το αφήγημα της απειλής έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Ο ´πρόεδρος του πολέμου´ δεν είναι πια συναρπαστικός. Αλλά για τους ανθρώπους της Ουκρανίας ο πόλεμος είναι πραγματικός. Και το να αγνοείς τις φωνές (βοήθειας) ή από συνήθεια να προτείνεις συμβιβασμό σε βάρος της ελευθερίας των άλλων είναι η χειρότερη λύση".

O αρθρογράφος του Spiegel εκφράζει τη γενικότερη απογοήτευσή του για το ότι ούτε οι μεγάλοι στόχοι των ΗΕ περί καταπολέμησης της φτώχειας και προστασίας του κλίματος προχωρούν: "Μόνο ο καγκελάριος Σολτς πιστεύει ότι το 2023 θα μπορούσε να δρομολογήσει αλλαγή (…) αλλά αυτό μάλλον μπερδεύει" πιστεύει ο Γερμανός δημοσιογράφος. "Όχι μόνο γιατί δεν έχει γρήγορα αντανακλαστικά για το κλίμα, αλλά ….και γιατί η παγκόσμια κοινότητα απέχει πολύ από την επίτευξη των στόχων που έχει θέσει, είτε για το κλίμα είτε για την καταπολέμηση της φτώχειας".

Γιατί ο Ερντογάν στηρίζει το Μπακού; 

Επρόκειτο για έναν "μπλίτσκριγκ" (Blitzkrieg) στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπως τον περιγράφουν οι σχολιαστές, επειδή διήρκησε μόλις 24 ώρες με τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν, την οποία η Τουρκία στήριξε και πάλι. Η Frankfurter Allgemeine Zeitung προσπαθεί να αναλύσει τα στρατηγικά και άλλαοφέλη της Τουρκίας,που οδηγούν στη διεύρυνση της επιρροής της στην ευρύτερη περιοχή του νοτίου Καυκάσου με επίκεντρο το Μπακού.  

"Το Αζερμπαϊτζάν είναι ο στενότερος σύμμαχος της Τουρκίας" γράφει. "Και οι δύο πλευρές περιγράφουν τη γλωσσική και πολιτιστική τους εγγύτητα με το σύνθημα 'ένα έθνος, δύο κράτη`. Εδώ και μερικά χρόνια έχει προστεθεί και η στενή στρατιωτική συνεργασία. Το 2010 οι δύο χώρες υπέγραψαν συμφωνία στρατιωτικής αρωγής. Η Τουρκία εκπαιδεύει στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν και προμηθεύει τη χώρα με όπλα. Ο Ερντογάν δεν έχει επίσης αποκλείσει το ενδεχόμενο δημιουργίας δικής του στρατιωτικής βάσης στη χώρα. Στον πιο πρόσφατο πόλεμο για το Ναγκόρνο Καραμπάχ το 2020 δεν ήταν μόνο η τουρκική στρατιωτική ενίσχυση που βοήθησε το Αζερμπαϊτζάν να φτάσει στη νίκη. Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα τουρκικά ντρόουν. Ο πόλεμος έδωσε σημαντική ώθηση στην τουρκική πολιτική εξαγωγής όπλων (…)  Η επιτυχημένη υποστήριξη από την Τουρκία τής επέτρεψε να εδραιώσει την δικής της επιρροή στοννότιο Καύκασο και να περιορίσει την ιρανική επιρροή στην περιοχή. Η Άγκυρα μπόρεσε επίσης να δεσμεύσει πιο στενά τα άλλα τουρκικά κράτη και να παρουσιαστεί ως υπέρμαχος των συμφερόντων τους. Έκτοτε η Τουρκία έδωσε στην εξωτερική της πολιτική ένα ισχυρότερο στρατιωτικό υπόβαθρο".