Μερικές σκέψεις από τη σεισμόπληκτη Σμύρνη

Ο εγκέλαδος εν έτει 2020 εδέησε να υπενθυμίσει στους ηγέτες πως οι εντάσεις και τα παιχνίδια κυριαρχίας είναι μάταια, μπροστά στη δύναμη της φύσης. Μάλιστα τη φορά αυτή το έπραξε με ένα μόνο χτύπημα. Δεν χρειάστηκαν δύο διαδοχικά, όπως το 1999. Ένα στην Τουρκία κι ένα στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κάλεσε τον Πρόεδρο της Τουρκίας και πρόσφερε χείρα βοηθείας. Παράλληλα ο υπ. Εξωτερικών Δένδιας μίλησε στο ίδιο μήκος κύματος με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, όταν αργότερα ενημερώθηκε ότι υπάρχουν νεκροί και στην Ελλάδα, κάλεσε πίσω για να εκφράσει τη συμπαράστασή του και να πει ότι η Τουρκία είναι έτοιμη για βοήθεια. Και οι δύο πλευρές ιστορικά σε τέτοιες στιγμές βγάζουν έναν άλλο καλό εαυτό που ξαφνιάζει τους Ευρωπαίους και όχι μόνο. 

Το ερώτημα είναι αν αυτός ο καλός εαυτός θα αποτελέσει και πάλι παρένθεση, μικρή ή μεγάλη, στις διεκδικήσεις βάσει του "διεθνούς δικαίου" που δεν συνάδουν μ' αυτό. Ή αν ώριμα οι δύο γείτονες θα αποφασίσουν κάποτε σε τι διαφωνούν για να πάνε στην Χάγη ή όπου επιβάλλει η διεθνής έννομη τάξη, για να μπει τέλος στη στείρα σύγκρουση που στην καλύτερη περίπτωση στοιχίζει μια περιουσία. 

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται

Η ατμόσφαιρα εδώ στη σεισμόπληκτη Σμύρνη, όπου γράφω αυτές τις σκέψεις, δεν διαφέρει και πολύ. Τα συναισθήματα έντονα κι απρόσμενα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι μεταπτώσεις εδώ είναι πιο πυκνές από τους μετασεισμούς. 

Χαρά - λύπη, ενθουσιασμός κι απογοήτευση προκαλούν τσουνάμι συναισθημάτων σε συγγενείς, γείτονες, περίεργους, ακόμη και στους πιο στυγνούς  συναδέλφους.

Οι διασώστες δίνουν αγώνα ενάντια στον χρόνο. Δεν ξέρω πόσο θα αυξηθεί ο αριθμός των νεκρών. Ξέρω όμως πως δεν είναι αριθμοί. Αλλά ψυχές που δεν πρέπει να χάνονται στον βωμό του όποιου κέρδους ή και κανενός σκοπού. 

Γιατί επαναλήφθηκε και στη Σμύρνη. Κι ας είναι μόνο 17 κτήρια. Κατέρρευσαν κτήρια ενώ τα διπλανά είναι άθικτα. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. 

Ανδρέας Ρομπόπουλος, Σμύρνη