Niemcy szybko sprowadzają swoje złoto do kraju
9 lutego 2017
Niemiecki Bank Emisyjny (Bundesbank) konsekwentnie realizuje plan sprowadzenia do kraju niemieckich rezerw złota z zagranicy. W roku 2016 do Frankfurtu nad Menem wróciło 216 ton złota – poinformował Bundesbank: 111 ton z Nowego Jorku i 105 ton z Paryża.
– Przewóz złota z Nowego Jorku zakończył się już w ubiegłym roku – powiedział szef zarządu Bundesbanku Carl-Ludwig Thiele. Bundesbank w roku 2013 zapowiedział, że najpóźniej do końca roku 2020 co najmniej połowa niemieckich rezerw złota ma być składowana we Frankfurcie nad M. Stopniowo do kraju wracać miało ogółem 300 ton złota z Nowego Jorku i 283 ton z Paryża. Obecnie, dużo wcześniej niż planowano, plan ten już zrealizowano.
Druga co do wielkości na świecie
Ogólnie rezerwa złota Bundesbanku wynosi 3378 ton, w 270 tys. sztabek. Jest to druga co do wielkości rezerwa złota na świecie. Bundesbank posiada szczegółową ewidencję, do publicznego wglądu, w której wymieniona jest każda pojedyncza sztabka wraz z miejscem jej składowania. Każda sztabka waży prawie 12,5 kg i ma wartość 450 tys. euro. Całkowita wartość niemieckiej rezerwy złota wynosi więc obecnie 120 mld euro.
O ile w roku 2013 38 proc. niemieckiego złota przechowywano we Frankfurcie nad Menem, o tyle obecnie jest to 50 procent.
W sejfie Federal Reserve Bank w Nowym Jorku pozostało jeszcze 1236 ton niemieckiego złota; podobnie jak w Bank of England w Londynie (432 tony). To, że większość niemieckiej rezerwy w złocie do tej pory była przechowywana za granicą, miało względy historyczne.
Od połowy lat 50. Bank Niemieckich Krajów Związkowych - poprzednik Bundesbanku - zaczął tworzyć rezerwy złota. Lata niemieckiego „cudu gospodarczego” i rekordowe obroty eksportowe przysparzały Niemcom miliardowe wpływy dolarowe, które można było wymienić w centralnym banku USA na złoto.
Można szybko spieniężyć
Podczas „zimnej wojny” niemieckie rezerwy złota celowo przechowywano poza granicami RFN, licząc na to, że w przypadku kryzysowym będzie można złoto bezpośrednio wymienić na odpowiednie dewizy.
Od czasu wprowadzenia waluty euro argument ten, przynajmniej w odniesieniu do Paryża, utracił sens. Wciąż jednak jest racjonalny w przypadku Londynu i Nowego Jorku. Nawet po akcji sprowadzania złota do kraju, Niemcy utrzymają część rezerwy w Nowym Jorku i Londynie. Londyn jest największym i najważniejszym centrum handlu złotem – uzasadniał Thiele. Aby w przypadku nagłej potrzeby móc sprzedać złoto, ważne jest, by mieć je od razu na miejscu. Pozostawienie części rezerwy w Nowym Jorku uzasadnia się tym, że amerykański dolar w dalszym ciągu jest najważniejszą walutą na świecie. Ponieważ złoto jest zabezpieczeniem własnej waluty, sensowne jest składowanie go tam, gdzie w przypadku potrzeby szybko je można spieniężyć.
dpa / Małgorzata Matzke